წყალზე მზისთვის

-ეს ღრუბელი რაღაცას მაგონებს…
-ჰო მეც, მაგრამ რა არის?
-ჯანდაბა,ჯანდაბა,ჯანდაბა, რატომ ვერ ვხვდები რა არის ?
-მოიცაა მგონი მივხვდი, არა მგონი კიაარა მივხვდი…
-არარ იტყვიი?
-კარგად დააკვირდი -_-
-….
– კაი ჰო   ეს ჩემს თავს ანუ საკუთრ თვს გაგონებს  გარედან გაწონასწორებული და ლამაზია, ღრმად კი  საშინლად არეული, შავი თეთრი ზოგან ლურჯი ნახვრეტებით…
– არ არსებობს,  მართალი ხარ, კიარადა ვარ,    ვართ ჯობს
-კარგი ,მიხარია, რომ გაგარკვიე. ეხლა წავედი…
გონება ისევ გამოვრთე და გავაგრძელე გათუშულმა ტივტივი, მზიანი ამინდი იყო, ვიწექი შავ ზღვაზე რომელიც ლურჯია და ვუყურებდი ლაჟვარდისფერ ცას რომელზეც ერთადერთი ღრუბელი იყო, ის ზუსტად ასახავდა ჩემს შინაგან ბუნებას,მაგრამ ღრუბელს გვერდს მოელვარე თვალისმომჭრელი(მაგრამ არა ჩემთვის) მზე უმშვენებდა, ის მზე, რომელიც მემაკლდა, ის ,რაც სრულყოფილს გახდიდა, იმ ცის ანარეკლს რომელზეც მე ვიწექი…… ცაზე ღრუბელი და მზე იყვნენ,  წყალზე კი მხოლოდ მე . და მაშინ მივხვდი, რომ მზე მჭირდება სრულყოფილი, წმინდა და თვალისმომჭრელი(მაგრამ არა ჩემთვის)…

შემდეგ კი გათენდა და სკოლაში წასვლის ვალდებულებამ ჩემი ლამაზი მაგრამ არასრულყოფილი სიზმარი ღამეს გაატანა, ღამეს რომელიც არ დაბრუნდებოდა.
ახლა უკვე ვიცოდი, რომ მზე უნდა მეძებნა, მაგრამ ვაი რომ აქ, სადაც მე ვარ მზე არარის. აქ მხოლოდ ღრუბლებია,  როგორც მე, მაგრამ არაა, ისინი უფრო შავები არიან, მე  მათზე ახლოს ვარ მზესტან  მაგრამ აქ ხომ მზე არარის   ეს იმას ნიშნავს რომ ან აქედან უნდა გავქრე ან სამუდანოდ ღრუბლებით მომიწევს დაკმაყოფილება   ქარის იმედი მაქვს, ერთი სული მაქვს როდის დაუბერავს და გაფანტავს ამათ ან მე დამშლის მათნაირებად.
აქ მზე არარის  მთვარეა  მაგრამ მე მზე მჭირდება