წყალზე მზისთვის

-ეს ღრუბელი რაღაცას მაგონებს…
-ჰო მეც, მაგრამ რა არის?
-ჯანდაბა,ჯანდაბა,ჯანდაბა, რატომ ვერ ვხვდები რა არის ?
-მოიცაა მგონი მივხვდი, არა მგონი კიაარა მივხვდი…
-არარ იტყვიი?
-კარგად დააკვირდი -_-
-….
– კაი ჰო   ეს ჩემს თავს ანუ საკუთრ თვს გაგონებს  გარედან გაწონასწორებული და ლამაზია, ღრმად კი  საშინლად არეული, შავი თეთრი ზოგან ლურჯი ნახვრეტებით…
– არ არსებობს,  მართალი ხარ, კიარადა ვარ,    ვართ ჯობს
-კარგი ,მიხარია, რომ გაგარკვიე. ეხლა წავედი…
გონება ისევ გამოვრთე და გავაგრძელე გათუშულმა ტივტივი, მზიანი ამინდი იყო, ვიწექი შავ ზღვაზე რომელიც ლურჯია და ვუყურებდი ლაჟვარდისფერ ცას რომელზეც ერთადერთი ღრუბელი იყო, ის ზუსტად ასახავდა ჩემს შინაგან ბუნებას,მაგრამ ღრუბელს გვერდს მოელვარე თვალისმომჭრელი(მაგრამ არა ჩემთვის) მზე უმშვენებდა, ის მზე, რომელიც მემაკლდა, ის ,რაც სრულყოფილს გახდიდა, იმ ცის ანარეკლს რომელზეც მე ვიწექი…… ცაზე ღრუბელი და მზე იყვნენ,  წყალზე კი მხოლოდ მე . და მაშინ მივხვდი, რომ მზე მჭირდება სრულყოფილი, წმინდა და თვალისმომჭრელი(მაგრამ არა ჩემთვის)…

შემდეგ კი გათენდა და სკოლაში წასვლის ვალდებულებამ ჩემი ლამაზი მაგრამ არასრულყოფილი სიზმარი ღამეს გაატანა, ღამეს რომელიც არ დაბრუნდებოდა.
ახლა უკვე ვიცოდი, რომ მზე უნდა მეძებნა, მაგრამ ვაი რომ აქ, სადაც მე ვარ მზე არარის. აქ მხოლოდ ღრუბლებია,  როგორც მე, მაგრამ არაა, ისინი უფრო შავები არიან, მე  მათზე ახლოს ვარ მზესტან  მაგრამ აქ ხომ მზე არარის   ეს იმას ნიშნავს რომ ან აქედან უნდა გავქრე ან სამუდანოდ ღრუბლებით მომიწევს დაკმაყოფილება   ქარის იმედი მაქვს, ერთი სული მაქვს როდის დაუბერავს და გაფანტავს ამათ ან მე დამშლის მათნაირებად.
აქ მზე არარის  მთვარეა  მაგრამ მე მზე მჭირდება

ვერავინ გაბედავს’

-მერე?
-მერე არაფერი,გამოვიქეცი, აზრზე არვარ სადარის, გამოვექეცი ზურა მაგრამ არვიცი, არმოისვენებს სანამ…
-დაწყნარდი, ვერაფერს ვერიზამს, დავასწრებ :3 წადი და დაიძინე შენ

შოკში ვარ. ასეთი ნაბიჭვრები როგორ არსებობენ, ის ხომ ბავშვია, ვფიქრობ და მივდივარ ჩემი კარადისკენ რომელშიც 2 წლის წინ ნაპოვნ ‘გლოკ-26’ს ვმალავ შიგნით 3 ტყვიით.  ვტენი, შემდეგ ლუქ ზე გადამყავს რომ მანამდე არ გავარდეს სანამ ამის დრო არ იქნება,  ჩემი დისთვის წერილს ვტოვებ და მივდივარ…
ფარეხში  ჩემი მწვანე ბაიკი მელოდება  რომელიც ყველგან წამიყვანს სადაც მოვინდომებ…  უახლოსე ავტოგასამართ სადგურზე ბაკს ვავსებ და ბორჯომში მივდივარ…  ამდროს არაფერზე და ყველაფერზე ერთდროულად ვფიქრობ მაგრამ მიზანი მაინც უცვლელი მრჩება ‘დავინახე ის გახვრეტილი შუბლით ჩემს ფეხებთან გაშოტილი’ როგორციქნა ბორჯომში შევედი მაგრამ აქედან გზა არვიცი ამიტომ  ხაზის  სამარშუტო ტაქსს მივყვები უკან  მერე ხიდთნ ვჩერდები და ველოდები  ვიცი რომ აქ გამოივლის ხოდა ველოდები…
აი გამოჩნდა ნაცნობი   ლურჯი ‘ფორდ ტრანზიტი’ მარჯვენა ჩამტვრეული ფარით მე იქვე რკინის ყლეობას ვპოულობ და დიდ ქვას…
როდესაც მომიახლოვდა იქ უკვე გონება გაითიშა და მთავარი მიზნისკენ დაიწყო ინსტიქტური მოქმედება… ამას მერე მივხვდი…    ქვას ფანჯარას ვესროლე და რაღაც ჩემთვისაც არეალური სისწრეფით მძღოლის კარის უკან აღმოვჩნდი ისე რომ მანკიარა მეც ვერ შევამჩნიე ეს როგორ მოხდა. გინებით გადმოდის მანქანიდან და  უცებ ზურგში  ზემოთხსენებული რკინის მილი ხვდება ტრიალდება ჩემსკენ განცვიფრებული სახით
მიცნო და თან არაფრის თქმას არ აპირებს იცის რომ განწირულია…  ამ დროს   მილი სახეში ხვდება და ითიშება. არაა   ასე იოლად არ უნდა მოკვდე შე ნაბიჭვარო ვეუბნები და წყალს ვასხავ    ბოთლის დანახვაზე გენიალური იდეა გამიჩნდა… მისი მაყუჩად გამოყენება :3
ვაფხიზლებ.  მუხლებზე ვაყენებ.  ვაიძულებ რომ თვალებში მიყუროს. მისი რექაცია 0. აი გლოკის დანახვაზე კი შეკანკალდა ცოტა  და გაიფართხალა თითქოს სადმე გამექცეოდა  ამდროს მეორედ მოხვდა. პისტოლეტი ლუქიდან  ავტომატურზე გადავიყვანე  შუაში ბოთლით შუბლზე მივადე  და  გამოვკარი…..
არ ვიცი ეს რაგრძნობა იყო..  შურისძიების  თუ დანანების, სიამაყის თუ სინანულის, ცოდვის დაწოლის თუ სამართლიანობის აღდგენის მაგრამ  რაღაც არაამქვეყნიური ვიგრძენი. ტყით შემოკრულ ტრასაზე,  დამსახურებულად გვამთან ერთად და კიდევ მის ჯართდან და ჩემს მწვანე ბაიკთან ერთად რომელიც მოტოციკლიც არ არის ვიყავი  თითკმაყოფილი…
რაიმეს ანაბეჭდებისგან გაწმენდა არ დამჭირდა რადგან ბაიკზე ხელთათმანებით ვიყავი არც სახეზე მიცნობდა ვინმე  აწ უკვე გვამმაც მხოლოდ ის დაინახა რაც საფარაწეული შლემიდან ჩანდა.. აბსოლიტურად მშვიდად დავჯექი ჩემს ბაიკზე  გონება ზეპელინით გამოვრთე და ისევ სახლისკენ გამოვეშურე  გზაში  საწვავის დასხმა კიდევ ერთხელ დამჭირდა.. სულ ესიყო
სახლშ რომ მოვედი ჩემს დას ისევ ეძინა… მშვიდად, რადგან ეგონა რომ მე მასთან ვიყავი  და მას საფრთხე მართლა აღარ ემუქრებოდა… მისთვის დატოვებული წერილი უნიტაზში ჩავუშვი… გლოკი ისევ შევინახე(დავმალე)  და  ამ დროს გავიღვიძე კიდეც… უკვე სკოლაში წასვლის დრო იყო,   ისევ უაზროდ უაზრო დღე უნდა დაწყებულიყო,  ისევ ჩემს უინტერესო ცხოვრებას უნდა დავბრუნებოდი…

პარასკევი

დღევანდელი პარასკევი  თან განსხვავდებოდა სხვებისგან და თან არც. სკოლაში, მე და დეას ურთიერთობის გარკვევა და  ერთმანეთისთვის რაღაცეების ახსნა მოგვიწია, ამ მეტად არასასიამოვნო საუბრის მერე  ჩახუტებას ველოდი, მაგრამ არ ყოფილა, რამაც მართალიგითხრათ შეარყია მისი სიტყვები. დღისპირველ ნახევარში სხვა არაფერი მომხდარა, გარდა იმისა რომ  რუსულის მასწავლებელმა გამლანძღა(ეს პირველად გააკეთა და მისგან არმოველოდი ალბათ არც ის მოელოდა ჩემგან ასეთ ‘საქციელს’). სკოლიდან რომ გამოვედით კიდევ ერთი შეცდომა გაეპარა,  ან არც გაეპარა და მიმანიშნა რომ ზედმეტი ვარ  მისთვისაც…  ამან ხასიათი გამიფუჭა.   სახლში რამოდენიმე ფილმის ყურება ავიწყე, მაგრამ მალევე გამოვრთე და დავწექი. 4 საათი მეძინა,  ის 4 საათი გამოვტოვე, რომელიც კარგად უნდა გამეტარებინა.   როდესაც ავდექი, ლიდერთა სახლში მინდოდა წასვლა, მაგრამ შევატყვე რომ ვაგვიანებდი და აღარ წავედი.  ხო რომ გავიღვიძე დედაჩემი არდამხვდა სახლში, რაც ვერ შევამჩნიე სანამ, მამაჩემმა არ მკითხა რომ მოვიდა სად არისო, მერე იყო ლელუკასთან და თათუკასთან დიალოგი, სხვათაშორის საინტერესო. მერე მოვიდა რუსკა :3 რუსკა ძალიან მესაყვარლება, პოზიტიურია და  რაღაცნაირი საყვარელია.  ამასობაში ბიძაშვილმა მომწერა რომ ბებო გარდაიცვალა   და ჩემი :3 ასეთი სახე ჯერ 😐 ასეთი შემდეგ კი 😦 ასეთი გახდა, ყველაზე ცუდი კი ის იყო, რომ ეს დედაჩემისთვის უნდა მეთქვა.   შემდეგ რუსკამ ჩემი სახე ისევ :3 ად გადააქცია და მერე დაიწყო ფეხბურთი    ასე მშრალად მოვყევი დღევანდელი დღე, მაგრამ შიგინდან არ ვარ მშრალად, ცუდად ვარ.. ცუდად  ისევ ცუდად ვარ :@@@. სკოლაში მედიტაცია მინდოდა მაშინ როცა არვიცოდი რა მელოდა,   ეხლა კი არვიცი რა მინდა,   ალბათ მედიტაცია და წყალი ერთად

მერე რა

დაიხოცნენ ლეგენდები მაგრამ სახელი დატოვეს ის რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია სახელთან ერთად გენიალური მუსიკაც დაგვიტოვეს მუსიკა რომელმაც შექმნა ეპოქა  ეპოქა რომელიც არასდროს დამთავრდებ სანამ ეს მუსიკა იარსებებს  მაგრამ რამ შექმნა ეს მუსიკა?………..გენიოსებმა თი ნარკოტიკმა……. საინტერესოა თუ დაფიქრებულხართ ამაზე რამდენად დიდი წვლილი მიუძღვის ნარკოტიკებს ამ გენიალური  ნოტების შექმნაში    მართალია ნარკოტიკებმა ისინი დახოცა მაგრამ ვის აინტერესებს სიცოცლხე როცა ამდენ ბრილიანტს ტოვებ რომელიც არასდროს გაქრება   ისინი დაიხოცნენ მაგრამ დატოვეს სახელები რომლებიც არასდროს მოკვდებიან….  

თეო :3

შენ მიცნობ,მაგრამ არ იცი ვინ ვარ,
ანდა, საერთოდ რა მიდევს გულში..

ვისაც იცნობდი მე ის აღარ ვარ,
ნუ იქექები ტყუილად სულში!

ყველას უყვარდა? ანცი გოგონა
სულ მხიარული, ასე გეგონათ?

მე მსურს, დამითმოთ თქვენ ყველამ სცენა
და არ მომთხოვოთ პატივის ცემა.

ახლა კი გეტყვით სიმართლეს მართლა,
ჩემს გულს ყოველთვის სითბო რომ აკლდა.

არავის გიყვარდით, თქვენც თამაშობდით
ზურგსუკან ყველა, ხომ მღალატობდით!

თქვენ არიცოდით, მეც ვთამაშობდი
მაგრამ არასდროს არ გღალატობდით.

მსურდა მომერგო კეთილის როლი
მაგრამ მოვირგე მე როლი მონის.

ჩემში იღვიძებს სიშმაგე გიჟის .

ვხვდებ რომ ვცოდავ არ ვიხდი ბოდიშს.

ვის მოვუხადო, ბოდიში განა
თქვენც ცოდვილნი ხართ, უბრალოდ მალავთ…

მე გაპატიებთ თქვენ ცოდვებს მრავალს,
მაგრამ რავქნა რომ ვერ ვიტან ღალატს?!

ვისაც იცნობდით მე ის აღარ ვარ..

გულმა გრძნობები სულ მთლად გაფანტა..

მხოლოდ შემომრჩა, ეს სიძულვილი
და სხვა არსებად ყოფნის სურვილი

მე სიძულვილი ჩემი თავის მაქ..

ვერ ვიტან, როცა ვიკავებ ცრემლებს
ვითომ, ჩემს გულში სიკეთეს ვეძებ..

ჩემში ბინადრობს პატარა მხეცი
და ვითომ ჩემს თავს მეთვითონ ვებრძვი.

ახლა მე გითმობთ თქვენ ყველას სცენას..
არც მე მოვითხოვ პატივის ცემას..

მოდით გამლანძხეთ მე გაძლევთ ნებას,
სანამ ეს გული ჯერ კიდევ ფეთქავს.

ეს ლექსი დაწერა ჩემმა ახლადშეძენილმა მეგობარმა   და ძალიან ახლოს არის ჩემთან და ამიტომ გადავწყვიტე დამეწერა აქ

იწვა ხოლმე და ტალღას ელოდებოდა,  რომ  კიდევ ერთხელ დამდგარიყო და დაემარცხებინა ბობოქარი ოკეანის  ტალღა. როცა დაფაზე დგახარ,  არაფერზე არ უნდა იფიქრო, გარდა იმისა, რომ არ  ჩამოვარდე, ის კი დაფაზე იწყებდა ფიქრს, აზროვნებას, სუნთქვას,  მაშინ იწყებოდა მისი ცხოვრება. როდესაც  7 მეტრიანი ტალხა უკან მოსდევდა… მაშინ იწყებოდა მისთვის ცხოვრება  და   ამიტომ ამბობდა რომ მთელი ცხოვრება დაფაზე ჰქონდა..  მისთვის  სერფინგი იყო ცხოვრება,  დანარჩენს არაფერს არ ჰქონდა აზრი,  ამიტომაც ვამბობ რომ უაზროდ მოკვდა,   მისი სიცოცხლე ხმელეთმა შეიწირა და არა ოკეანემ,   მისი ოცნება არ ასრულდა.    მისი ცხოვრება  ტალღასთან ჭიდილში არ დასრულდა და ამიტომ იმასაც ვამბობ რომ ის  ცოცხალია  ის ცოცხალია თავის ნამდვილ ცხოვრებაში. ვხედავ კიდეც როდესაც ნაპირზე ვდგავარ  თითქოს მიქნევს ხელს და მიხმობს თავისთან   მეც ძალიან მინდა რომ მასთნ ვიყო ეს ყოველი მოჩვენება იმედია ჩემთვიის   მაგრამ როდესაც წყალში შევდივარ ის უკვე იქ აღარარის  გაცრუებული იმედია…მინდა, რომ დაბრუნდეს,  მინდა რომ ისევ დავიპყროთ ტალღები, მინდა, ძალიან მინდა  ზღვაში ისევ მასთანერთად შევდიოდე,  მინდა ისევ ტალღების დამპყრობელ ანგელოზად მომევლინოს და  შევიდეთ თუნდაც ერთხელ და თუნდაც უკანასკნელად

როგორციქნა

როგორციქნა  კარგ ხასიათზე ვარ  ამის მიზეზი? ვინ თუარა ჩელსი დღეს  უკვე გუშინ  დაბადების დღე ჰქონდათ 108 წელი შეუსრულდათ    დღეს კი ოღონდ დღეს   ლეგენდარული დროგბას დაბადებისდღეა  თუ არგეცოდინებათ გაგონილი მაინც გენებათ 

სულ ესიყო?  პრინციპში კი  მინდოდა მეთვა რომ  კარგ ხასიათზე ვარ  და  ძალიან გახარებული   ვიმედოვნებ რომ  ხშირად ვიქნები ასე მაგრამ უკვე სხვა მიზეზებითაც 
 

დრიმზ

ველოდები  ორშაბათს რომ ვნახო ის,  მისი არც სახელი ვიცი, არც ის საიდან გაჩნდა ,  ერთხელ ვნახე,  სულ ერთხელ. რომ შევხედე  მის სრულყოფილება ანჯელინას ბავშვობის ფოტო წარმომიდგა თვალწინ… საოცრებაა მწვანე თვალებით და ღია თმებით.    გაოგნებული ვუყურებდი,   შოკდ,    მნდა,  მინდა რომ მალე გავიდეს  ვიკენდი  რომ ისევ ვნახო.. ალბათ ამჯერად მხოლოდ შეხედვით არ შემოვიფარგლები…  აღტაცებულივარ გაოგნებული  და ველოდები, ველოდები მხოლოდ ორშაბათს.

ასთი მე მომენატრა,  მომენატრა ზურა რომელიც სულ შეყვარებული იყო,  მომენატრა ის დრო როდესაც იდიოტივით სხეულზე ვიჯღაბნიდი ჩემი ფსევდო სატრფოების სახელებს და ინიციალებს, მომენატრა დრო როცა დაჩაგრული ვიყავი, მაგრამ ვერ ვაანალიზებდი, მომენატრა დრო როცა ძმაკაცები მყავდა, როცა ფეხბურთს ვთამაშობდი ეზოში და წარმოვიდგენდი, რომ ბრიჯზე ვიყავი და გარშემო კორპუსები კიარა ტრიბუნა იყო,   მომენატრა….  დრო მომენატრა როდესაც დაყენებული სახით არ ვმოძრაობდი, როცა მშობლები ჩემით ამაყობდნენ, როცა პროტესტი არმქონდა.  მაშინ ყველაფერი იოლი იყო    იმიტომ რომ არ ვფიქრობდი…  ეხლა რომ ამას ვამბობ სისუსტეა, მაგრამ უკვე შევეგუე, რომ ის დრო აღარ განმეორდება, უკვე გავიზარდე,   აზროვნებით გავიზარდე, დროა საქციელიც შევცვალო,  დროა ჩემი ტვინი გამოვიყენო იმისთვის რომ ბედნიერი წუთები შევიქმნა…  ეხლა სხვა რამე იქნება ჩემთვის ბედნიერება, ყველაფერი შეიცვალა.  ყველაფერი თავიდან იწყება

აი  ეს ფიქრები მიტრიალებს ყოველდღე თვში,  ყოველდღე ვიწყებ შეცვლას,  ალბათ დავიწყე კიდეც უკვე,   ჩემი მეგობრების რიცხვი 3 ამდე გავზარდე, ეს მგონი კაია.  დღეს ხვალინდელ დღს ველოდები  ველოდები, თამაშს რომელზეც ბევრი რამარის დამოკიდებული.   ერთადერთი რასაც არასდროს შევცვლი ეს ჩელსია,  უკვე წლებია მისით ვცხოვრობ და ამის შეცვლას არ ვაპირებ და არც მინდა რომ შევცვალო  მიყვარს,  უბრალოდ მიყვარს.

პარასკევი

წინა პარასკევების ფრიად საინტერესოობამ გადამაწყვეტინა ყოველ პარასკევს ვწერო პოსტი პარასკევზე    პირველ რიგში  ქალებს მოგილოცავთ თქვენს საერთშორისო დღეს მითმეტეს კოსმოსური მატრიარქატის ერაში შევედით სულ ახლახანს

რაცშეეხება დღვანდელ დღეს,  საინტერესო არაფერი მომხდარა 7 ის მააგივარა 3(15) საათზე ავდექი, ვჭამე და ისევ დავწექი.  სიცხე მქონდა 38   დავისე ჩემი შვილივით ლეპტოპი მუხლებზე და ისეთი პოსტი დავწერე ბოლომდე მხოლოდ ჩემი და და ბიძაშვილი ჩაწვდა(ჩემი წარსულის ყველა დეტალი იციან და იმიტომ) შემდეგ ფეისბუქზე დავბოდიალებდი ძალიან მინდოდა დეასთანერთად ჩამოსვლა მაგრამ სიცხე     აღსანიშნავი კიდევ ისარის რომ ნათლიას ვუყურე  და საერთოდ არვინანე აქამდე რომ არმქონდა ნანახი, ამ ლეგენდამ იმედი გამიცრუა როგორცარუნდა გაგიკვირდეთ.  
სულ ესარის  ჩემი დღევანდელი პარასკევი… 

მემგონი იმაზე მეტს ვფიქრობ ვიდრე უნდა ვფიქრობდე

2 დღეა ვფიქრობ სერიის გაკეთებაზე   ალტერნატიული მე  ანუ   როგორი ვიქნებოდი ეხლა ჩემი და ჩემი მშობლების წარსულში  რამე რომ ისე არ მომხდარიყო როგორც მოხდა სერიის იმიტომ რომ ბევრი საკვანძო მომენტია მაგრამ წინასწარ გეტყვით რომ ბევრი ფიქრის შემდეგ მივხვდი რომ  ყველაფერი ისე უნდა მომხდარიყო როგორც მოხდა და ეხლა ყველა შესაძლო  მეზე უკეთესი ვარ (ჩემი აზროვნებით იდეოლოგიით და გაანალიზებებით) მაგრამ  ჩემები? ჩემი მშობლები  ნაკლებად რთულ ცხოვრებას გამოივლიდნენ…ისინი ხომ უფრო კარგად იქნებო დნენ  სწორედ ამიტომ მინდა წარსულში დაბრუნება და თუნდაც ერთი საკვანძო მომენტის შეცვლა რომლის შმედეგაც ყველაფერი მხოლოდ უკეთესობისკენ შეიცვლებოდა… არცერთ ალტერნატიულ ვარიანტში  მომავალი იმაზე უარესად არ  იცვლება ვიდრე რაც მოხდა